Luigi Boccherini
Luigi Boccherini (1743-1805), to włoski kompozytor i wiolonczelista, urodzony w Lukce, wykształcony w Rzymie, koncertujący z wielkim powodzeniem w całej Europie, a osiadły w 1769 w Madrycie. Został tam nadwornym kompozytorem infanta Don Luisa, a poróżniwszy się z nim, pełnił przez kilka lat funkcję królewskiego organisty. Później znalazł oparcie na dworze pruskiego króla Fryderyka Wilhelma, jego mecenasem był też Lucien Bonaparte, brat Napoleona I, lecz swe ostatnie lata w Madrycie spędził w niedostatku. Jego utwory były wprawdzie często wydawane w różnych opracowaniach, lecz w owym czasie materialne korzyści z tego faktu były raczej iluzoryczne. Późniejsza popularność Menueta z Kwintetu smyczkowego E-dur op. 11 nr 5 sprawiła, że przez dziesiątki lat był Boccherini postrzegany jako autor tego jednego utworu i dopiero w 2. połowie XX wieku, gdy uporządkowano jego twórczość i podjęto nad nią badania, okazało się, że przedstawia ona poważną wartość artystyczną. Jej trzon stanowią kameralne utwory na instrumenty smyczkowe (czasem z udziałem gitary, fletu lub oboju) – ponad 60 triów, ponad 100 kwartetów i ponad 200 kwintetów, z których większość przeznaczona jest na dwoje skrzypiec, altówkę i dwie wiolonczele. Reprezentują dojrzały styl klasyczny, odznaczają się wdziękiem, elegancją i wspaniałym brzmieniem. W niektórych dziełach partia wiolonczeli potraktowana jest z prawdziwą wirtuozerią, niekiedy też znać w nich przebłyski nadchodzącego romantyzmu. W mistrzowskim wykonaniu utwory Boccheriniego mogą być ozdobą każdego koncertu kameralnego.
