Francis Poulenc
Francis Poulenc (1899-1963), kompozytor i pianista francuski, członek działającej do 1921, skupionej wokół J. Cocteau Grupy Sześciu (także G. Auric, L. Durey, A. Honegger, D. Milhaud i jedyna kobieta – G. Tailleferre), stawiającej sobie za cel powrót do tradycji muzyki francuskiej, jej klarowności i prostoty. Grę na fortepianie studiował u R. Viñesa, kompozycję nieco później u Ch. Koechlina, ale fortepianu nie porzucił – niemal do końca życia występował jako akompaniator, na instrument ten napisał też wiele dzieł solowych i kameralnych. Jego twórczość instrumentalna ma cechy neoklasyczne, ale w stylizacji dawnych wzorów wyczuwa się dystans i humor. Słynne są koncerty: na 2 fortepiany i orkiestrę (1932), Concert champêtre na klawesyn lub fortepian (1928, dla Wandy Landowskiej), czy Koncert na organy, orkiestrę smyczkową i kotły (1938). Bardzo poważną część jego twórczości stanowią pieśni solowe, a od połowy lat 30-ych XX w. także utwory religijne (Msza, Stabat Mater, a także Gloria, 1960); skłonność do tej tematyki widoczna jest w najbardziej znanej operze Poulenca Dialogi karmelitanek (1956). Jego doświadczenia w zakresie muzyki wokalnej znalazły wyraz w mistrzowskich utworach na chór a cappella, religijnych i świeckich, tworzonych szczególnie intensywnie w latach II wojny światowej.
