Eugeniusz Morawski
Eugeniusz Morawski-Dąbrowa (1876-1948), to kluczowa postać polskiego życia muzycznego w pierwszej połowie XX wieku. Był absolwentem klasy Zygmunta Noskowskiego w warszawskim Instytucie Muzycznym, podobnie jak Karol Szymanowski i Grzegorz Fitelberg. Oprócz nauki w Instytucie Muzycznym (1899-1904), studiował także w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Za udział w bojowym ugrupowaniu PPS przeciwko rosyjskiemu zaborcy, w roku 1907 został aresztowany i uwięziony w warszawskiej Cytadeli. Miał za to zostać zesłany na cztery lata na Sybir. Dzięki staraniom ojca, który wykupił syna z więzienia, wyrok zesłania zmieniono na wymuszoną emigrację. Morawski wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował studia kompozytorskie w paryskim Konserwatorium. Na początku XX wieku napisał w Paryżu swoje najważniejsze utwory, m.in. poematy symfoniczne Vae Victis (Biada zwyciężonym), Don Quixote, Fleurs de Mal (Kwiaty zła) oraz Nevermore. Do Polski powrócił w 1930 roku, osiadł w Poznaniu, gdzie pełnił rolę dyrektora Konserwatorium. W 1932 r. przeprowadzając się do Warszawy objął funkcję rektora Państwowego Konserwatorium Muzycznego. Jako rektor przyczynił się do stworzenia wydziału muzykologicznego i wydziału nauczycielskiego. Podczas II wojny światowej uczestniczył w tajnym Konserwatorium ucząc muzyki. Eugeniusz Morawski był członkiem i prezesem Société des Artistes Polonais w Paryżu. W Polsce pełnił wiele ważnych funkcji w życiu muzycznym, między innymi był wiceprezesem Polskiego Stowarzyszenia Kompozytorów, współzałożycielem i prezesem Instytutu im. Fryderyka Chopina. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Niepodległości. Za balet „Świtezianka” otrzymał Nagrodę Muzyczną Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Niestety większość jego dzieł została zniszczona podczas Powstania Warszawskiego.
