Henryk Wieniawski
Henryk Wieniawski (1835-1880), znakomity polski skrzypek, kompozytor i pedagog. Wieniawski urodził się w Lublinie, w domu, który był prawdziwym salonem. Odwiedzali go artyści wielkiego formatu, odbywały się w nim liczne koncerty i spotkania literackie. Klimat i środowisko w jakim Wieniawscy obracali się zaważyło na dalszej drodze życiowej, nie tylko Henryka, ale również jego dwóch braci. Starszy z nich Julian został literatem i publicystą, a młodszy z braci – Józef, poświęcił się karierze pianistycznej. Henryk w piątym roku życia zaczął pobierać naukę gry na skrzypcach. Robił tak niesamowite postępy, że już w wieku siedmiu lat wystąpił po raz pierwszy publicznie jako solista. Jesienią w 1843 roku wyjechał pod opieką matki do Paryża, z nadzieją na studiowanie w jednej z najlepszych europejskich uczelni – paryskim Konserwatorium Muzycznym. Regulamin uczelni stawiał przed ośmioletnim skrzypkiem barierę, mogłoby się wydawać, nie do przeskoczenia – uczelnia przyjmowała na studia kandydatów od dwunastego roku życia i tylko Francuzów. Rozpoczęły się specjalne starania, których rezultatem było przyjęcie młodego Polaka do Konserwatorium Muzycznego. Studia ukończył z wyróżnieniem i to jako najmłodszy absolwent uczelni. W 1850 roku, razem z bratem Józefem, zaczął koncertować po Imperium Carskim i wielu krajach Europy, wszędzie wywołując wielki zachwyt. W 1860 roku przyjął funkcję pierwszego skrzypka na Dworze Carskim i solisty Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego. Po dwunastu latach opuścił Rosję i wyjechał na wielkie tournée koncertowe do Stanów Zjednoczonych, razem z Antonem Rubinsteinem. Po powrocie z USA w 1874 roku, został pedagogiem w Konserwatorium w Brukseli. Zmarł w Moskwie, w domu Nadieżdy von Meck. Pogrzeb, na który przyszło czterdzieści tysięcy osób, odbył się w Warszawie. Od 1935 roku (z wyjątkiem okresu okupacji) co pięć lat odbywa się Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego, zapoczątkowany w Warszawie, zaś od 1952 przeniesiony do Poznania.
