Bruch Max
Max Bruch (1838 Kolonia – 1920 Berlin), niemiecki kompozytor i dyrygent, studiował u Ferdinanda Hillera i Carla Reineckego. Prowadził orkiestry w wielu miastach niemieckich, a w l. 1880-1883 był szefem Liverpool Philharmonic Society. W 1891 objął mistrzowską klasę kompozycji w Akademie der Künste w Berlinie – bastionie muzycznego akademizmu, gdzie wykształciło się wielu kompozytorów niemieckich, skandynawskich, angielskich, polskich i amerykańskich. Pod kierunkiem Brucha studiowali m. in. Ralph Vaughan Williams i Feliks Nowowiejski. On sam zasłynął jako twórca dzieł na instrument solo i orkiestrę, jak I Koncert skrzypcowy g-moll, Fantazja szkocka, czy wiolonczelowa fantazja Kol Nidrei. Nigdy nie zmienił swej umiarkowanej, romantycznej estetyki, ani techniki kompozytorskiej, prostej, lecz wyrafinowanej. Oktet smyczkowy z 1920 roku – jedno z ostatnich jego dzieł – mógłby powstać pół wieku wcześniej. Twórczość Brucha, obejmującą niemal wszystkie gatunki muzyczne, łącznie z operami i oratoriami, cechuje śpiewność diatonicznych melodii, czerpiących jakby z tradycji luterańskich, daleka od eksperymentów harmonika, ciepłe, raczej ciemne brzmienie, powaga, czasem patos. Genetycznie bliska muzyce Brahmsa, jest owocem skromniejszej wizji artystycznej, zawsze jednak odznacza się dobrym smakiem. Utwory takie, jak Oktet, jak III Symfonia (napisana na zamówienie Filharmonii Nowojorskiej), koncerty skrzypcowe, czy Koncert podwójny na klarnet, altówkę i orkiestrę – to dzieła piękne, świetnie brzmiące, ujęte w wyważoną formę, przynoszące wiele satysfakcji i pozostające w pamięci.
opracowanie Maciej Negrey
