Lena Neudauer

skrzypce


Lena Neudauer, ur. w 1984 r. w Monachium, rozpoczęła naukę gry na skrzypcach w wieku 3 lat, a już jako 10-letnia dziewczynka po raz pierwszy wykonała koncert z towarzyszeniem orkiestry. Rok później wstąpiła na Uniwesytet Mozarteum w Salzburgu, gdzie studiowała w klasie Helmuta Zehetmaira, a następnie również pod kierunkiem Thomasa Zehetmaira oraz Christopha Poppena.

Już jako bardzo młoda skrzypaczka była wielokrotną laureatką Międzynarodowego Konkursu Leopolda Mozarta w Augsburgu. Zdobyła nie tylko pierwsze miejsce, ale także nagrodę Mozarta, nagrodę Richarda Straussa za najlepsze wykonanie koncertu skrzypcowego tego kompozytora, oraz nagrodę publiczności.

Lena Neudauer występowała z MDR Symphony Orchestra, German Radio Philharmonic Orchestra Saarbrücken Kaiserslautern, Orchestre National de Belgique, Tampere Philharmonic Orchestra oraz Munich Chamber Orchestra. Współpracowała z Dennisem Russellem Daviesem, Pietarim Inkinenem, Marissem Jansonsem, Hannu Lintu, Christophem Poppenem, czy Bruno Weilem.

Muzyka kameralna zajmuje w działalności artystycznej tej skrzypaczki poczesne miejsce. Świadczy o tym jej udział w wielu festiwalach muzyki kameralnej, takich jak Mozart Week w Salzburgu, Mecklenburg-Vorpommern Festival, Schleswig-Holstein Music Festival, Braunschweig Classix, Chamber Music Festival Hohenstaufen, Gaia Chamber Music Festival Thun, Thüringer Bachwochen oraz Flandern Festival.

W 2010 r. Lena Neudauer została profesorem mianowanym skrzypiec na Uniwersytecie Muzycznym w Saarbrücken (Hochschule für Musik Saar), stając się tym samym jednym z najmłodszych profesorów uniwersyteckich w Niemczech.

Jej płytowy debiut, wydany w 2010 roku przez Hänssler Classic – album zawierający wszystkie dzieła Roberta Schumanna na skrzypce z orkiestrą, które zagrała z German Radio Philharmonic Orchestra Saarbrücken Kaiserslautern pod batutą Pablo Gonzaleza – otrzymał międzynarodową nagrodę muzyki klasycznej (International Classical Music Award, w skrócie ICMA) dla najlepszego nagrania koncertowego roku 2010.

powrót

Przejdź do strony Fundacji Nowskowskiego